RPG

„Gdzie sztandar bÂłogosÂławiony rĂŞkÂą Nereidy?” zapytaÂł sam siebie. Kolana go juÂż bolaÂły, wiĂŞc wstaÂł. OtrzepaÂł niedÂźwiedziÂą skĂłrĂŞ ze Âśniegu i zaÂłoÂżyÂł wÂłosy do tyÂłu. MiaÂł czerwone policzki od mrozu. SpojrzaÂł jeszcze raz na ocean rozciÂągajÂący siĂŞ daleko pod nim i ruszyÂł do twierdzy. MijaÂł miejsce, gdzie wczeÂśniej starÂły siĂŞ dwie wielkie armie, gdzie o zwyciĂŞstwie zadecydowaÂła nie technika KrasnoludĂłw, lecz akcja Nereidy.
    Tutaj udowodniono, Âże wiara moÂże obaliĂŚ to, co niezniszczalne...
    PamiĂŞtaÂł jak przebijaÂł siĂŞ przez gĂŞsty dym, pamiĂŞtaÂł ostatniÂą salwĂŞ armat krasnoludĂłw, ktĂłra przeleciaÂła mu nad gÂłowÂą... pamiĂŞtaÂł, jak pierwszy przeszedÂł przez wyrwĂŞ i rzuciÂł siĂŞ na sk³êbione tÂłumy nieprzyjaciela.
    Sztandar byÂł za nim... zawsze za nim...
   
    ObejrzaÂł siĂŞ. Fenrir czÂłapaÂł za jego plecami, widocznie znudzony brakiem zajĂŞĂŚ. PrzytyÂł, i to sporo. To dobrze. Niebawem przyjdzie mu chudn¹Ì...
    Ezamel wkroczyÂł do twierdzy, mijajÂąc grupĂŞ straÂżnikĂłw grzejÂących siĂŞ przy ognisku. Nie lubiÂł zamkĂłw, wolaÂł namioty rozbite pod murami wrogiej twierdzy...
    WszedÂł do swojej komnaty. ByÂło pusto... i zimno. Nie ÂściÂągajÂąc skĂłry ruszyÂł korytarzem. CiĂŞÂżkie, podkute buty uderzaÂły o kamiennÂą posadzkĂŞ, tarcza dzwoniÂła o napierÂśnik i naramienniki, miecz obijaÂł siĂŞ Âżelazne nagolenice... Zamek wydawaÂł siĂŞ caÂłkiem pusty, a dÂźwiĂŞki przynoszone przez Ezamela mÂąciÂły atmosferĂŞ, jakby byÂł intruzem.
    NatrafiÂł na niÂą przy oknie. PatrzyÂła na wschĂłd...
    -    JuÂż niedÂługo. – zacz¹³ cicho Ezamel, spuszczajÂąc gÂłowĂŞ. StaÂł dwa kroki za niÂą. – JesteÂś gotowa? – sam nie wiedziaÂł, czy pyta o wojnĂŞ, czy o potomka...

-    Rozumiem... – powiedziaÂł wyraÂźnie. ZgarbiÂł siĂŞ. WiedziaÂł, Âże zawodzi jÂą caÂły czas, wiedziaÂł, Âże unieszczĂŞÂśliwia jÂą swoim zimnym sÂłowem i nastawieniem. ChciaÂłby jÂą dotkn¹Ì, tak, jak kiedyÂś. Nie wyuczonym gestem, lecz czuÂłym i spontanicznym dotykiem. Jej sÂłowa biÂły i chÂłostaÂły go po sercu, lecz nie dawaÂł tego po sobie poznaĂŚ. Poza tym, Âże czasami siĂŞ garbiÂł... Ale przecieÂż byÂł zmĂŞczony, prawda?..
    -    ChciaÂłbym powoli zbieraĂŚ siÂły. WyÂślĂŞ rozkazy do naszej piĂŞĂŚdziesiÂątki w forcie. ZbiorÂą wojska i ruszymy dalej, gdy skoĂączy siĂŞ juÂż zima... – Ezamel nie powiedziaÂł „gdy urodzi siĂŞ Izaak”, nie! „Gdy skoĂączy siĂŞ zima”... a to byÂło jednoznaczne, do tego czasu musiaÂł siĂŞ urodziĂŚ. ChciaÂłby jÂą przytuliĂŚ, pocaÂłowaĂŚ jej brzuch, poczuĂŚ ruchy dziedzica Durandala, lecz... nie potrafiÂł. – Ruszymy wybrzeÂżem na wschĂłd. Potem, jeÂśli starczy nam wojsk, ruszymy dalej dwiema falami, jedna dalej liniÂą oceanu, druga na pó³noc. – westchn¹³ a po chwili pauzy dodaÂł - Ja teÂż nie jestem gotowy. – zapatrzyÂł siĂŞ w okno. Fenrir siedziaÂł przy jego prawej nodze.

-    Jeszcze tylko jakiÂś czas... – odrzekÂł Ezamel, znowu nie dajÂąc jasno do zrozumienia, czy mĂłwi o wojnie, czy o kryzysie ich zwiÂązku. W sumie... niewiele siĂŞ to ró¿niÂło i byÂło od siebie zaleÂżne. W kaÂżdym razie spojrzaÂł jej w oczy, jakby chciaÂł coÂś obiecaĂŚ, daĂŚ trochĂŞ siÂł.
    -    IdĂŞ zatem spisaĂŚ rozkazy... – oznajmiÂł, odwrĂłciÂł siĂŞ i ruszyÂł powoli. Za nim dreptaÂł Fenrir, oglÂądajÂąc siĂŞ za NereidÂą.

Ezamel niezmiennie siedzia³ w swoim ulubionym miejscu. Zaspy by³y doœÌ wysokie, ¿eby zakryÌ siedz¹cego mê¿czyznê wpatruj¹cego siê ocean. D³ugo nie pada³ œnieg, wiêc zosta³a za nim œcie¿ka wiod¹ca do twierdzy.
    Fenrir siedziaÂł obok. Gdyby potrafiÂł, pewnie paliÂłby papierosa razem ze swoim panem.
    -    Nie brakuje ci twojej wilczycy?
    Wilk siedziaÂł niewzruszony.
    -    A maÂłych?
    Zwierzak spuÂściÂł gÂłowĂŞ i poÂłoÂżyÂł siĂŞ na Âśniegu.
    -    PĂłjdziemy do piekÂła. – stwierdziÂł bez emocji Ezamel i wpatrzyÂł siĂŞ w dym. W nieruchomy, mroÂźnym powietrzu tworzyÂł mistyczne ksztaÂłty. Lecz wilkoÂłak nie znaÂł siĂŞ na nich. Po prostu dym...
    -    LeĂŚ po Zheora... Niech tu przyjdzie.

Gdy byÂł juÂż sam wstaÂł i podszedÂł na krawĂŞdÂź klifu. Palce jego butĂłw wystawaÂły nad przepaÂściÂą. Nie wiedziaÂł, czy stoi na skale, czy teÂż na zbitym Âśniegu. Dla niego nie miaÂło to wiĂŞkszego znaczenia.
    Ocean byÂł juÂż czarny. Wielkie pole smoÂły, jakby ciÂągnÂące siĂŞ aÂż za horyzont dó³ piekÂła, dziura ktĂłrej wÂładcÂą byÂł szatan.
    -    Có¿ mi da wojna, choĂŚby i zwyciĂŞska? ÂŚwiat zawsze bĂŞdzie walczyÂł. Gdy umrĂŞ w koĂącu, nastanÂą nowe konflikty, a to, co zbudujĂŞ, zniszczÂą ludzie podobni do mnie, tak, jak ja niszczĂŞ budowane wiekami Imperium. Wojna nigdy siĂŞ nie zmienia....
    DaÂł krok do tyÂłu i run¹³ na kolana. Przez moment ÂżaÂłowaÂł, Âże to skaÂła, a nie Âśnieg. Ziemia zadudniÂła pod uderzeniem Âżelaznych nagolenic. Ezamel wyciÂągn¹³ rĂŞkĂŞ w stronĂŞ oceanu, jakby chciaÂł coÂś z niego wyciÂągn¹Ì.
    -    Zabij! – krzykn¹³. GÂłowa opadÂła mu na piersi, a wÂłosy zasÂłoniÂły twarz.

Ezamel usiadÂł.
    -    WysÂłaÂłaÂś posÂłaĂąca po rzeczy z fortu i po prostu jedziesz?..
    PrzejechaÂł palcem po Âśniegu. Po chwili milczenia rzekÂł:
    -    Nie rĂłb mi tego teraz...
    Za ich plecami pojawiÂł siĂŞ Zheor razem z Fenrirem. Stali doœÌ daleko, Âżeby rozmowa zlewaÂła siĂŞ z gĂłrskim wiatrem.

Ezamel nie wstawa³. Nadal ci¹gn¹³ palcem po œniegu, kreœl¹c jakieœ wzory.
    -    WidzĂŞ ich twarze. Gdy tylko zamykam oczy widzĂŞ ich wszystkich. Kaina... Eleen... Marie... Sten... Astinos... Sid... – podniĂłsÂł dÂłoĂą ze Âśniegu i zacisn¹³ w piêœÌ. – I setki, ktĂłre leÂżaÂły pode mnÂą, gdy wracaÂłem do fortu.
    Westchn¹³ i wstaÂł.
    -    Ale to mnie nie usprawiedliwia. ZostaĂą... ProszĂŞ... – spuÂściÂł gÂłowĂŞ, bojÂąc siĂŞ na niÂą spojrzeĂŚ. – Nadal ciĂŞ kocham...