RPG

ImiĂŞ : Ezamel

Rasa : WilkoÂłak (czÂłowiek)

PÂłeĂŚ : mĂŞÂżczyzna

Wygl¹d : Doskonale zbudowany, wysoki i barczysty mê¿czyzna o d³ugich blond w³osach i jasnob³êkitnych oczach. Zwyk³y nosiÌ pe³en pancerz, lecz nie zdziwcie siê na widok jego skóry naznaczonej setkami blizn, bowiem nie jedn¹ bitwê stoczy³.

Charakter :
Nie jest typowym paladynem, ktĂłry w imiĂŞ sprawiedliwoÂści bĂŞdzie czyniÂł dobro. Ezamel ma swĂłj kodeks moralny, swojÂą wiarĂŞ i ideaÂły, ktĂłrych w tym Âświecie nikt nie przestrzega. Stan¹³ przeciwko wÂładzy Imperatora i obaliÂł go, jako ciemiĂŞzcĂŞ wolnych istot. StaÂł siĂŞ buntownikiem, ktĂłremu udaje siĂŞ przej¹Ì wÂładzĂŞ. UstaliÂł nowe prawa, ktĂłrych poprzysiÂągÂł strzec i walczyĂŚ za nie – dlatego jest praworzÂądny dobry. Nie strawi zniewolenia, jakiegokolwiek. BĂŞdzie broniÂł sÂłabszych, stanie po stronie atakowanego zÂłoczyĂący, jeÂśli ujrzy choĂŚby cieĂą nadziei dla niego. Gotowy jest poÂświĂŞciĂŚ siĂŞ dla innych, oczekujÂąc tylko poprawy ich Âżycia. Przeciwstawi siĂŞ wÂładzy, jeÂśli bĂŞdzie go ograniczaÂła i nie bĂŞdzie rezygnowaÂł.


UmiejĂŞtnoÂści : jako Âłowca potrafi czytaĂŚ znaki pogody i obcowaĂŚ ze zwierzĂŞtami, rozumiejÂąc ich zachowanie. Jest czujny i trudno go zaskoczyĂŚ. Wojownik to jego podstawowa klasa – potrafi perfekcyjnie posÂługiwaĂŚ siĂŞ mieczem i tarczÂą, jest wytrzymaÂły w boju, a jako dowĂłdca jest „nie do ruszenia” przez zwykÂłych przeciwnikĂłw. Posiada (wypracowana metodÂą prĂłb i b³êdĂłw) pewnÂą umiejĂŞtnoœÌ leczenia, zastĂŞpujÂącÂą jedynie podstawowÂą apteczkĂŞ.

Uzbrojenie : Durandal – epicki miecz rodu Priama, przekazywany z ojca na syna od niepamiĂŞtnych czasĂłw. W dÂłoni Ezamela jest niezniszczalnym siewcÂą smierci
Damasceùski sztylet. ¯elazna, okr¹g³a tarcza, Napierœnik Erathi, który otrzyma³ od ojca Nereidy przed bitw¹ o Mroczn¹ Wie¿ê, koryncki he³m, karwasze, naramienniki, nagolenice, wzmacniane blach¹ buty.

Ekwipunek : Torba, a w niej papierosy, trzy ksiĂŞgi i jakiÂś prowiant,

Biografia :

Od dziecka by³em silny. Matka czyta³a mi Ksiêgi, wyjaœnia³a, jak nieœÌ S³owo, jak go nauczaÌ i co czyniÌ, bym sta³ siê wart mego dziedzictwa. Ojciec uczy³ mnie mocy cia³a i jednoœci z mieczem. Pokaza³, jak walczyÌ i gin¹Ì godnie. Jestem ostatnim z rodu Priama. I dam przyk³ad memu synowi, a on swojemu, póki runy na moim mieczu nie dotkn¹ rêkojeœci...

„BroĂą i ciaÂło to jednoœÌ. MĂłw to sobie codziennie. Co rano wstajÂąc powtarzaj: >broĂą i ciaÂło to jednoœÌ< tak dÂługo, aÂż uwierzysz w to sercem i duszÂą.”

Moja wioska na œrodku, a mo¿e i na kraùcu pustyni by³a w³asnoœci¹ mojego ojca. Nie dos³ownie. Jednak wszystko tam zale¿a³o od niego. By³ sêdzi¹, w³adc¹ i prawodawc¹, prawdziwym paladydem. By³ idea³em dla wszystkich, a mój brat Lasair mia³ stan¹Ì na jego miejscu. Uciek³ jednak pewnej nocy przez Drzwi. Trzy miesi¹ce modlono siê, by jego dusza nie trafi³a do Pustki, jednak czy teraz, gdy odnalaz³em go, nie wiem do koùca, czy by³o warto... W ka¿dym razie, po jego ucieczce, to na mnie spad³o jarzmo pierworodnego. Nie cieszy³em siê. Mia³em wtedy tylko trzy lata, p³aka³em za bratem...

„Boli? Ma boleĂŚ! KaÂżda rana ma zwiĂŞkszyĂŚ twĂłj atak! Nie daj siĂŞ posi¹œÌ szaÂłowi! Uderzaj mocniej! Ty, albo ja!”

LubiÂłem podró¿owaĂŚ po pustyni. Nie raz znajdywaÂłem w piasku odsÂłoniĂŞte przez wiatr szczyty starych budynkĂłw. Jednak, gdy wracaÂłem ze zwiadĂłw, natkn¹³em siĂŞ na ÂżelaznÂą piramidĂŞ unoszÂącÂą siĂŞ nad ziemiÂą i obracajÂącÂą siĂŞ powoli wokó³ wÂłasnej osi. PrzeraÂżony pogoniÂłem konia i gdy rankiem chciaÂłem wrĂłciĂŚ na to miejsce – piramidy juÂż nie byÂło...

„ZnaÂłem wojownikĂłw, ktĂłrzy ciĂŞli sobie rĂŞce, uda i brzuch przed walka, aby bĂłl nie zaĂŚmiÂł póŸniej ich umys³ów. Ty nie masz tego robiĂŚ. Bo tobie bĂłl dodaje siÂł, nie szaleĂąstwa!”

Gdy skoùczy³em piêtnaœcie lat zaczê³y siê problemy z LudŸmi Pustyni. Zaskoczyli nas, i chocia¿ odbiliœmy ich pierwszy atak, to zabili nam piêciu mê¿czyzn, trzy wo³y i jednego konia. Od tamtej pory ojciec pozwoli³ na co dzieù nosiÌ swój damasceùski sztylet i drewnian¹ w³óczniê podczas wypasania owiec na twardych, trawiastych wzgórzach. Tam w³aœnie pozna³em Kaina, mojego najwierniejszego przyjaciela. ¯aden pies we wiosce nie by³ tak m¹dry jak Kain...

„Jak to nieuczciwie? Czy nie kazaÂłem ci zachowaĂŚ czujnoÂści? ZapamiĂŞtaj, Âże jeÂśli przeciwnik opuÂściÂł broĂą, to moÂże jÂą podnieœÌ i zaskoczyĂŚ ciĂŞ, tak jak ja. Teraz wstaĂą i idÂź do matki, niech oczyÂści ci policzek, bo za wczeÂśnie jeszcze na blizny, synu!”

Pierwsz¹ bliznê mia³em na d³oni, gdy w nocy grupa Ludzi Pustyni próbowa³a nas zaskoczyÌ. Naci¹gn¹³em ³uk i wypuœci³em strza³ê tak mocno i niefortunnie, ¿e przeciê³o mi skórê a¿ do koœci. Nawet ojciec zastanawia³ siê, jak to zrobi³em. Ja nie pamiêtam, zemdla³em...

„Za to bĂŞdziesz od dzisiaj sam patroszyÂł wszystkie zwierzĂŞta. I to zawsze! BĂŞdziesz chodziÂł do sÂąsiadĂłw pomagaĂŚ, gdy krowa bĂŞdzie siĂŞ cieliÂła. BĂŞdziesz pomagaÂł przy umierajÂących i grzebaÂł martwych. Sam!”

PomogÂło...

MiaÂłem piĂŞknÂą siostrĂŞ – Eleene. MiaÂła dwanaÂście lat i uwaÂżaÂła siĂŞ za wielkÂą wojowniczkĂŞ. Wszak  krew krĂłlĂłw Troi zobowiÂązuje... BaÂłem siĂŞ o niÂą i obojĂŞtnie co robiÂłem, obserwowaÂłem jÂą kÂątem oka. I gdy usÂłyszaÂłem jej paniczny krzyk – pobiegÂłem do niej ile siÂł w nogach. ÆwiczyÂła strzelanie z Âłuku w oborze. Gdy wpadÂłem tam zdyszany, zobaczyÂłem Eleene na stoÂłku. TupaÂła nogami i dr¿¹cÂą rĂŞkÂą wskazywaÂła mysz. ZÂłapaÂłem w rĂŞkĂŞ gryzonia i wsadziÂłem do klatki, rozkazujÂąc siostrze zaj¹Ì siĂŞ maluchem. ÂŚmiaÂłem siĂŞ z niej szczerze, dziĂŞkujÂąc bogom, Âże to nie Ludzie Pustyni... Ledwie tydzieĂą póŸniej zginĂŞÂła nabita na dwie skrzyÂżowane w³ócznie...

„RozsÂądek! PamiĂŞtaj o nim, gdybyÂś miaÂł ledwie dwie sekundy, to jednÂą poÂświĂŞĂŚ na myÂślenie! Wiem, co czujesz, lecz Âłzami nie zmienisz Âświata. MoÂżesz krzyczeĂŚ i zÂłorzeczyĂŚ, lecz nic to nie da. Synu, zachowaj jÂą w pamiĂŞci. Nie wyrzucaj jej razem z Âłzami i zawodzeniem, jak to czyni caÂła wioska. Ty mĂŞÂżnie stĂłj, bowiem jeszcze wielu zginie, zanim ty osiÂągniesz swĂłj cel. Ty nie pÂłacz. Wyprostuj siĂŞ, podnieÂś gÂłowĂŞ w gĂłrĂŞ, bowiem nie zapomnisz o niej. Wypowiesz jej imiĂŞ, gdy przyjdzie ci umieraĂŚ.”

Pos³ucha³em ojca. Jednak nie do koùca. Nie myœla³em rozs¹dnie. W przeddzieù moich szesnastych urodzin, tydzieù po œmierci Eleene samotnie ruszy³em œladami zwiadowców Ludzi Pustyni. Podobno nikt nie móg³ ich wytropiÌ. Ja tak¿e nie mog³em, mimo moich, podobno, niezwyk³ych umiejêtnoœci. Trafi³em przypadkiem na ich wielki obóz. Dzier¿¹c w³óczniê w rêku, czuj¹c sztylet na plecach i wiatr rozwiewaj¹cy moje poszarpane ubranie, bieg³em samotnie na setki skrytobójców œpi¹cych w namiotach. Tylko wtedy pozwoli³em sobie na takie szaleùstwo. PóŸniej mia³em Durandala...

„A gdy zadasz cios, nie patrz, jak przeciwnik kona, niech nie obchodzi ciĂŞ, Âże upada! Tnij w nastĂŞpnego!”

ZabiÂłem wielu. WalczyÂłem dzielnie, lecz walka byÂła z gĂłry przegrana. DopeÂłniÂłem zemsty po stokroĂŚ, lecz zamroczony bitewnym szaÂłem nie zwaÂżaÂłem na nic. WpadÂłem wtedy w oczy przywĂłdcy Ludzi Pustyni i zabroniÂł swoim podwÂładnym strzelaĂŚ do mnie. ChciaÂł mnie Âżywego. Moje ciosy staÂły siĂŞ chaotyczne, niecelne... ZÂłapali mnie i zaprowadzili przed oblicze ich przywĂłdcy.

„WidzĂŞ, Âże nie powtarzaÂłeÂś tej jedynej nauki! >BroĂą i ciaÂło to jednoœÌ!<, jak mam uczyĂŚ ciĂŞ kolejnych, skoro nie jesteÂś w stanie poj¹Ì tej jednej kwestii? WytrÂąciÂłem ci kij z rĂŞki, wiĂŞc straciÂłeÂś dÂłoĂą! PodnoÂś i broĂą siĂŞ!”

Wci¹¿ mia³em sztylet ukryty w pasie na plecach. Wrzucony to wielkiej, drewnianej klatki czu³em siê podle. Zbyt szybko straci³em nadziejê i da³em posi¹œÌ siê rozpaczy.
Przywódc¹ Ludzi Pustyni okaza³a siê kobieta... By³em w szoku, moja wizja wodza tak potê¿nego plemienia by³a skrajnie odmienna, od tej, jak¹ zobaczy³em. Sta³a smuk³a, lecz muskularna, z ostr¹, piêkn¹ twarz¹, której nie tkn¹³ suchy wiatr pustyni.
-    Jaki goœÌ wpadajÂąc do czyjegoÂś domu zabija sÂługi i niszczy mienie pana? – spytaÂła niskim, przyjemnie ciepÂłym gÂłosem.
-    Jestem Ezamel, syn Stevena, z rodu Priama! – odrzekÂłem buntowniczo, jakbym staÂł na przedzie wielkiej armii i przemawiaÂł do samotnego przeciwnika.
-    Ezamelu, czy staniesz obok mnie, jako krĂłl Ludzi Pustyni?

„Nadzieja i wiara powinny ze sobÂą wspó³graĂŚ, niemal scalaĂŚ. Musisz wierzyĂŚ w „ka” i mieĂŚ nadziejĂŞ, Âże twoja droga jest sÂłuszna...”

OdmĂłwiÂłem.
Przez trzy parszywe miesi¹ce Karmazynowa Kobieta, jak j¹ sobie nazwa³em, trzyma³a mnie w malutkiej klatce. Le¿¹c nie mia³em jak wyprostowaÌ nóg.
Nie g³odzi³a mnie, chocia¿ nie mogê powiedzieÌ, ¿ebym chocia¿ raz najad³ siê do syta. Mimo to czu³em, jak s³abnê, miêœnie nieruchome przez tak d³ugi czas zaczê³y protestowaÌ, lecz uspokoi³y siê póŸniej. By³em s³aby. Wstyd siê przyznaÌ, lecz Karmazynowa Kobieta przez ten ca³y czas stara³a siê zachêciÌ mnie do pójœcia z ni¹ do ³ó¿ka. Czyni³a liczne aluzje, niekiedy chodzi³a, niby przypadkiem, woko³o mojej klatki, w samej bieliŸnie.
Có¿ mog³em zrobiÌ? Modli³em siê do wszystkich bogów o si³ê, jakiej dot¹d mi nie sk¹pili i wyobra¿a³em sobie zdradê, jakiej by³em w tamtej chwili bliski.

Wiele rozmawialiÂśmy. ZwÂłaszcza, gdy przeniosÂła klatkĂŞ do swojej sypialni.
StaraÂłem siĂŞ prowokowaĂŚ, zniechĂŞciĂŚ jÂą do siebie, lecz ona albo byÂła gÂłucha na moje sÂłowa, albo zaÂślepiona mnÂą samym, albo po prostu bawiÂł jÂą mĂłj szczeniacki bunt. Druga odpowiedÂź byÂła prawidÂłowa...
OpowiadaÂła mi o swoich podró¿ach, o tym, Âże widziaÂła jezioro tak wielkie, Âże nie byÂło widaĂŚ jego koĂąca (wtedy nie mogÂłem jej uwierzyĂŚ), opisywaÂła mi pó³nocne lodowce, dÂżungle i stepy, ktĂłre peÂłne sÂą wrakĂłw staroÂżytnych machin. StreszczaÂła mi historiĂŞ Âświata, od momentu wybuchu wojny StaroÂżytnych, po „ponowne narodziny” ludzi. Podobno wyszliÂśmy ze ÂświecÂących jaskiĂą, w ktĂłrych staroÂżytni ukryli swoje dzieci. MieliÂśmy tam trwaĂŚ przez piĂŞĂŚ pokoleĂą, by póŸniej rozejœÌ siĂŞ po Âświecie. W to teÂż nie wierzyÂłem, lecz sÂłuchaÂłem z zapartym tchem.

„SprawiedliwoœÌ?.. NiektĂłrzy mĂłwiÂą, Âże nie istnieje, ale ja nie zgadzam siĂŞ nimi. Nie, nie twierdzĂŞ, Âże istnieje! Po prostu ja uznajĂŞ sprawiedliwoœÌ za zemstĂŞ lub nagrodĂŞ. Nie zawsze sÂłusznÂą, lecz... zgodnÂą z prawem. Nie bÂądÂź sprawiedliwy – Âżyj zgodnie ze swoim sumieniem i naukami!”

Pod koniec trzeciego miesi¹ca straci³em nadziejê i by³em gotów siê poddaÌ, zostaÌ marionetk¹ Karmazynowej Kobiety, byle tylko móc wyjœÌ z tego wiêzienia. Ka jednak by³o nieub³agane i nie mog³em zostaÌ jednym z Ludzi Pustyni.
To ona pierwsza straci³a cierpliwoœÌ. Kaza³a grupowaÌ wojowników i ruszyÌ otwarcie na moj¹ wioskê.
- Pierwszy raz nie zaatakujecie od tyÂłu jak tchĂłrze... – rzuciÂłem dumnie, gdy wyciÂągniĂŞto mnie z klatki i zwiÂązano rĂŞce za plecami. Nie wiedziaÂłem jeszcze, co chcÂą ze mnÂą zrobiĂŚ, lecz byÂłem pobudzony samÂą ÂświadomoÂściÂą, Âże oto bĂŞdĂŞ w stanie daĂŚ wiĂŞcej niÂż dwa kroki do przodu.

„>Ka< jest jak wicher – moÂże niektĂłrzy potrafiÂą go przewidzieĂŚ, lecz i tak przychodzi nagle. Porywa dachy, niszczy uprawy. Ludzie chodzÂą skuleni, zakrywajÂąc twarz przed ostrym piaskiem. Ty bĂŞdziesz chodziÂł wyprostowany, co najwyÂżej zmruÂżysz oczy. Bo jesteÂś z rodu Priama i >ka< jest twoim przewodnikiem. Idziesz jego ÂścieÂżkÂą i nie zawahasz siĂŞ!”

Jecha³em obok Karmazynowej Kobiety, zaœ za mn¹ ci¹gn¹³ d³ugi sznur zakapturzonych zabójców. Ba³em siê, jednak nie okazywa³em tego. Przynajmniej tak mi siê wydawa³o. Kobieta obserwowa³a mnie ca³y czas i uœmiecha³a siê. Jak ja jej nienawidzi³em...

Ale >ka< jest tylko jedno!
Gdy na horyzoncie zaczĂŞÂła majaczyĂŚ moja wioska, z pustynnej ciszy rozlegÂł siĂŞ dÂźwiĂŞk rogu i wnet deszcz strzaÂł padÂł na nas jak
ka
nag³y grom. Ja nie zapomnia³em nauk! Zaraz zsun¹³em siê z konia na ziemiê, zaczepiaj¹c siê nogami o siod³o tak, by zmusiÌ konia do po³o¿enia siê. To by³ cud, ¿e uda³o mi siê to w bitewnym zgie³ku, na jakimœ dzikim koniu. W ka¿dym razie czu³em, jak koù zdycha raniony strza³ami, podczas, gdy ja chowa³em siê za nim, jak za tarcz¹.

„JeÂśli przyjdzie czas walki to oceĂą dwie rzeczy – czy jest o co walczyĂŚ i czy jest realna szansa wyjÂścia z niej Âżywy. JeÂśli nie widzisz powodu do przelewania krwi – nie rĂłb tego. Masz takie prawo i nikt nie bĂŞdzie mĂłgÂł nazwaĂŚ ciĂŞ tchĂłrzem. Jednak jeÂśli okaÂże siĂŞ, Âże walka jest nieunikniona i bez szans na wygranÂą – walcz i nie szczĂŞdÂź siÂł. Nigdy nie uciekaj, nie bÂłagaj o litoœÌ!”

Gdy skoĂączyÂł siĂŞ ostrzaÂł podniosÂłem siĂŞ wyrwawszy zĂŞbami sztylet z martwej dÂłoni jakiegoÂś pustynnego dziada, uwolniÂłem dÂłonie. Z obu stron nadbiegali ludzie mojego ojca. SzukaÂłem gdzieÂś bÂłyszczÂącego Durandala, lecz pierwsze, co rzuciÂło mi siĂŞ w oczy to Kain! Pies biegÂł w mojÂą stronĂŞ na przedzie oddziaÂłu.
Zanim zdo³a³em coœ krzykn¹Ì, zosta³em z³apany przez Karmazynow¹ Kobietê. Myœla³em, ¿e siê wyrwê, ona jednak jeszcze bardziej zacieœni³a uœcisk. By³a silniejsza ode mnie i zapewne od niejednego osi³ka. Spanikowa³em. Zacz¹³em siê miotaÌ i zamiast pomyœleÌ, straci³em nad sob¹ panowanie.
Zawlok³a mnie za prowizoryczny okop stworzony z martwych koni (te ¿ywe dobili, aby stworzyÌ z nich ko³o). Rzuci³a mi w rêkê w³óczniê i powiedzia³a:
- Walcz teraz, a wynagrodzĂŞ ciĂŞ jak nikt inny. BĂŞdziesz ze mnÂą wÂładaÂł imperium, o ktĂłrym ci opowiadaÂłam. PoÂłowa Âświata bĂŞdzie naleÂżaÂła do ciebie!
- ChĂŞdoÂż siĂŞ, rozpustnico! – odparÂłem. ChciaÂłem jÂą zaatakowaĂŚ od razu, jednak przypomniaÂłem sobie nauki ojca. „Jeszcze nie!” mĂłwiÂł...
- Nie pokonajÂą nas, wiesz o tym. Chcieli nas rozproszyĂŚ, a teraz jesteÂśmy zgrupowani, za prowizorycznÂą barykadÂą. TwĂłj ojciec przegraÂł. Nadchodzi nowe, daj...
„Teraz!”
Gdy wojownicy mojego ojca byli dwadzieÂścia stĂłp od „muru” – pchn¹³em w³óczniĂŞ w ramiĂŞ kobiety. ZawyÂła ÂżaÂłoÂśnie i wyszarpnĂŞÂła mi drzewiec z rÂąk. WyciÂągnĂŞÂła zza pasa sztylet i rzuciÂła we mnie. SchyliÂłem siĂŞ automatycznie i przekozioÂłkowaÂłem przez barykady pod nogi przyjació³...

„Plan to podstawa. KaÂżdÂą wolnÂą chwilĂŞ poÂświĂŞĂŚ na jego doskonalenie. Godzina planowana przez miesiÂąc bĂŞdzie pamiĂŞtana wieki.”

ObudziÂłem siĂŞ w    Âł Ăł Âż k u!
JakiÂż byÂłem szczĂŞÂśliwy czujÂąc, Âże mogĂŞ jednoczeÂśnie leÂżeĂŚ i rozprostowaĂŚ nogi.
Dopiero po chwili uÂświadomiÂłem sobie, jak bardzo boli mnie gÂłowa.
Ktoœ musia³ mnie nieŸle kopn¹Ì, lecz mimo to by³em zadowolony.
Moim wybawcÂą okazaÂł siĂŞ... pies! Kain wytropiÂł mnie, mimo pustynnego klimatu, a szpiedzy z daleka obserwowali obĂłz Ludzi Pustyni, czekajÂąc na moment do ataku. WidzÂąc mobilizacjĂŞ armii, zastawili puÂłapkĂŞ i odnieÂśli caÂłkowite zwyciĂŞstwo.

„Twoje ciaÂło nabiera ksztaÂłtĂłw, lecz twĂłj mĂłzg chyba nie nad¹¿yÂł! Nie moÂżesz opuszczaĂŚ nocnych ĂŚwiczeĂą! Gdzie byÂłeÂś przez ostatnie trzy treningi?”

Ach, czyÂż byÂło coÂś lepszego od zmysÂłowych chwil z AreÂą? Nauki straciÂły znaczenie. WSZYSTO straciÂło znaczenie w obliczu naszej miÂłoÂści. I ta pewnoœÌ... PewnoœÌ, Âże zostaniemy razem na zawsze, Âże jesteÂśmy dla siebie stworzeni... KaÂżdy przeÂżyÂł takie chwile i kaÂżdy wspomina je z uÂśmiechem nad swojÂą naiwnoÂściÂą. Lecz przecieÂż to byÂł dobry czas i chciaÂłbym byĂŚ wtedy „dojrzalszy”! Za Âżadne skarby...

„PonoĂŚ struna to skutek uboczny eksperymentĂłw StaroÂżytnych, ktĂłrzy prĂłbowali przenieœÌ siĂŞ z jednego koĂąca Âświata na drugi w jednÂą chwilĂŞ. Jednak struna nie dziaÂła w ten sposĂłb. Gdy moja owca weszÂła w niÂą, jakaÂś siÂła rozerwaÂła jÂą na strzĂŞpy! CoÂś jednak stamtÂąd wyszÂło i Âżyje gdzieÂś wÂśrĂłd nas. Niech nas nie opuÂści czujnoœÌ!”

Ja miaÂłem inne problemy.
Nie mia³em dwudziestu lat, ba! nawet osiemnastu! A ju¿ mia³em brzemienn¹ kobietê. Matka, która ujawni³a, ¿e œledzi³a mnie i wiedzia³a, co robiê, pouczy³a mnie tylko. Wiadomo... œlub, praca, odpowiedzialnoœÌ... Ojciec uderzy³ mnie i krzycza³. Jeszcze wtedy nie rozumia³em, o co mu chodzi³o, to przysz³o z wiekiem.

Poœlubi³em Areê nieca³y miesi¹c póŸniej i zamieszka³em z ni¹ w oddzielnym pokoju w domu moich rodziców. W³aœnie wtedy dojrza³em. To by³ pierwszy impuls...

„Za rok skoĂączyÂłbyÂś wszystkie treningi! Ty niegodny bachorze! Nie masz wyobraÂźni? Jak mogÂłeÂś dopuÂściĂŚ do tej sytuacji? Teraz bĂŞdziemy trenowaĂŚ trzy razy wiĂŞcej! Potem wyniesiesz siĂŞ stÂąd!”

KÂłamaÂł.
UrodziÂła mi siĂŞ przecudna cĂłrka...
Zgin¹³ mĂłj wuj. Rozszarpany przez przybysza ze Struny – Rademena, wilkoÂłaka. PonoĂŚ nikt nie byÂł mu w stanie stawiĂŚ czoÂła...
Gdy moja Leanna mia³a ju¿ trzy miesi¹ce problem z wilko³akiem siêgn¹³ szczytu. Prawie codziennie ginêli ludzie. ¯yliœmy w strachu. Na zmianê z ojcem i s¹siadami pilnowaliœmy domostw, wystawiliœmy dodatkowe stra¿e, nawet za dnia. Rozpoczêliœmy nawet budowê palisady.

Pierwszego marca, w rocznicĂŞ Âślubu, poszedÂłem z AreÂą i LeannÂą (majÂąc za plecami dziesiĂŞciu straÂżnikĂłw, o ktĂłrych nie wiedziaÂły) w nasze „sekretne miejsce”. WspominaliÂśmy nasze wspĂłlne chwile, rzeczy, ktĂłre kiedyÂś byÂły dla nas najwaÂżniejsze, teraz bĂŞdÂące ledwie godne machniĂŞcia rĂŞkÂą.
ByÂłem z niÂą szczĂŞÂśliwy. KochaÂłem jÂą...

Rademen wybiÂł wszystkich moich przyjació³, strzegÂących przejœÌ do „sekretnego miejsca”. ZrobiÂł to na tyle cicho, Âże ja, nieÂświadomy niczego, zasn¹³em wtulony w dwie najwiĂŞksze miÂłoÂści mojego Âżycia. ZbudziÂł mnie huk. WilkoÂłak zeskoczyÂł z karÂłowatego dĂŞbu naprzeciw nas... Odepchn¹³em w tyÂł dziewczyny i wyciÂągn¹³em z torby dÂługi sztylet. Rademen zawarczaÂł, chociaÂż mĂłgÂłbym przysiÂąc, Âże ÂśmiaÂł siĂŞ ze mnie. PatrzÂąc w jego oczy widziaÂłem >ka<. „Ty bĂŞdziesz chodziÂł wyprostowany, co najwyÂżej zmruÂżysz oczy. Bo jesteÂś z rodu Priama i >ka< jest twoim przewodnikiem. Idziesz jego ÂścieÂżkÂą i nie zawahasz siĂŞ!”... WiĂŞc?...

RzuciÂłem siĂŞ na niego, a on, najszybszym ruchem, jaki widziaÂłem, zÂłapaÂł mnie za rĂŞkĂŞ, obaliÂł i przebiÂł szponami.

Znowu obudzi³em siê w ³ó¿ku. Tym razem rozpaczliwie krzycza³em za ¿on¹ i dzieckiem. Ojciec uderzy³ mnie w twarz i siln¹ rêk¹ przytrzyma³ w ³ó¿ku.
- PamiĂŞtaj o naukach...
To byÂły jego ostatnie sÂłowa. PrzekazaÂł mi miecz i swojÂą torbĂŞ. WpakowaÂł do niej KsiĂŞgi, trochĂŞ prowiantu i poÂłoÂżyÂł na ziemi. Skin¹³ w geÂście „za chwilĂŞ” i wyszedÂł.

OkazaÂło siĂŞ, Âże moja ciotka zostaÂła napadniĂŞta podczas czerpania wody ze studni. Wszyscy mĂŞÂżczyÂźni zebrani byli wokoÂło niej i woÂłali Rademena. Nie zjawiÂł siĂŞ, oczywiÂście. MĂłj ojciec jako pierwszy opuÂściÂł zebranie i przed drzwiami spotkaÂł wilkoÂłaka. Nic nie wiem, o pojedynku, jaki stoczyli. Znam tylko jego wynik...

„ÂŚmierĂŚ to nowa ÂścieÂżka, ktĂłra prowadzi na polanĂŞ. Tam spotkamy siĂŞ wszyscy i odrzucimy ziemskie troski. Musisz tylko ÂżyĂŚ i umrzeĂŚ dla swojego ka, dla swojej idei!”

On tak zgin¹³.
A Rademen dobija³ siê do drzwi. Wtedy matka chwyci³a mnie, wcisnê³a w rêce torbê i przepchnê³a przez Drzwi, za mn¹ zaœ wskoczy³ Kain. Nie by³em w stanie zareagowaÌ. By³em s³aby i chory... Taki zjawi³em siê w pod³ym œwiecie pe³nym ró¿nych ras, idei i wojen. Stan¹³em nagi przed Lagradavis i uciek³em w las.

ÂŻyÂłem jak ksi¹¿ê, skoĂączyÂłem jak szaleniec w pustelni. PowstrzymywaÂłem zew krwi ze wszystkich siÂł i udawaÂło siĂŞ. ZarabiaÂłem na Âżycie polujÂąc na jelenie i krĂłliki. SprzedawaÂłem skĂłry i miĂŞso. Durandal leÂżaÂł samotny w kufrze,     do czasu gdy poznaÂłem NereidĂŞ. WÂłaÂściwie, to Kain poznaÂł jÂą pierwszy, lecz kto to jeszcze pamiĂŞta? Kto pamiĂŞta mojÂą chatkĂŞ, w ktĂłrÂą rzuciÂłem pochodniÂą... KtoÂś wspomina zniszczone Lagradavis, Kaina zabitego przez gÂłazy... Albo obietnica Ili, ktĂłra obiecaÂła jednemu z nas wÂładzĂŞ nad Âświatem? Ja czule wspominam jak moja kompania drowĂłw urzÂądziÂła istny balet w Ferian, ktĂłry potem przerodziÂł siĂŞ w bitwĂŞ. Razem z NereidÂą zdoÂłaliÂśmy uciec. W lesie natkn¹³em siĂŞ na Fenrira, wspaniaÂły biaÂły wilk.
Potem uwolniÂłem wiĂŞÂźniĂłw Ferian i staÂłem siĂŞ dowĂłdcÂą piĂŞĂŚdziesiĂŞciu zÂłodziejaszkĂłw, ktĂłrzy teraz stanowiÂą elitĂŞ mojego rycerstwa. Dalej pamiĂŞtam jak przez mg³ê – ÂżywioÂłaki niszczÂące miasto, jakiÂś festiwal, wszystko nagle rozpÂłynĂŞÂło siĂŞ, poszliÂśmy w swojÂą stronĂŞ. Moja ÂścieÂżka byÂła rĂłwnieÂż ÂścieÂżkÂą Nereidy.
Mieliœmy najpierw dworek, potem przyprowadzi³em moich rycerzy i posiad³oœÌ nie starczy³a. Zbudowaliœmy osadê i by³by to szczyt naszych marzeù, gdyby nie chêÌ zbadania terenów woko³o. Wioska nêkana przez Astinosa, namiestnika tych krain, odnalezienie mojego brata i jednoczeœnie przyjaciela Gor`Khana, przywódcy krasnoludów. Oblegaliœmy i zdobyliœmy twierdzê Astinosa, potem Twierdzê Graniczn¹. Ka zaprowadzi³o mnie tak daleko, ¿e zanim zdo³a³em och³on¹Ì, ju¿ wrzucano mi coœ nowego.
Wszêdzie ze mn¹ by³a Nereida, której poprzysi¹g³em wiernoœÌ. Teraz spodziewamy siê potomka.
I oto ja, ten szaleniec z lasĂłw pod Lagradavis, stojĂŞ na czele milionĂłw. Pan Nowej Jerozolimy, przyjaciel ludzi, goblinĂłw, jaszczuroludzi, elfĂłw, krasnoludĂłw i barbarzyĂąskich plemion. To ja – Ezamel, syn Stevena z rodu Priama!